To jedno zdanie zawiera w sobie odwieczną prawdę na temat ludzkiego życia, które jest efemeryczne, a mimo to ma wyjątkowy kształt. Bo ile znaczy nasze życie? Czy zastanawiacie się nad tym? Myślę, że nie. A przynajmniej nikt tego nie robi, dopóty dopóki nie wydarzy się to "coś".

"Coś" może na stałe odmienić nasze życie, zmusić nas do refleksji nad kruchością ludzkiego bytu. "Coś" może być ciężką chorobą bliskiej nam osoby, albo śmiercią, która jest ostatecznością. W momencie jej doświadczenia zapominamy o wszystkich problemach doczesnego świata. Konflikty, brak czasu, niedociągnięcia, kompleksy... w takim momencie stają się niezauważalne. To zdarzenie jest jak ostry nóż, odcina człowieka od wszystkiego, co było. A najgorsze jest to, że w zamian nic nie daje. Tylko nicość. Śmierć jest właśnie pustką - w sercu bliskich zmarłemu... w świecie... w miejscach, w których lubił bywać... a nawet w szafie, w której wciąż wiszą cichy przesycone jego zapachem…

Pustka wytraca się w czasie. Myślę, że czas jest bezlitosny, bo mimo oporu, na przestrzeni dni, tygodni, miesięcy i lat... w końcu, zapominamy. I oddychamy dalej, żyjemy swoim życiem, jakby nigdy nic się nie stało. A jednak, w naszym wnętrzu wciąż jest ta pustka zakryta czasem. Wszystkich Świętych, jest tym dniem, w którym możemy wrócić do przeszłości wypełnionej czyjąś zapomnianą obecnością.

1 listopada – wszyscy znamy tę datę. W tym dniu bezkarnie możemy zanurzyć się w refleksji, smutku, ale też paradoksalnie w radości. Przypomnienie śmierci sprawia, bowiem, że żyjemy bardziej intensywnie i doceniamy każdą chwilę.

W dniu Wszystkich Świętych na chwilę zapomnijmy o codzienności, wyciągnijmy stare zdjęcia schowane w szkatułce na strychu i pomyślmy o tym, ile robimy, aby nasze życie było warte jak najwięcej.

Idź sam lub z bliskimi na cmentarz, pomódl się i zapal znicz.

Wierzę, że Ci, co zmarli są gdzieś daleko, ale są tam szczęśliwi…